Wandelend naar de gebedsgroep, maandagavond, ging er veel door mij heen toen ik keek naar de vele hoge flats die ik passeerde... Wat wonen er daar ontzettend veel oudere mensen. Mijn oma was die dag begraven, 99 jaar oud. Wat had zij veel meegemaakt. En veel te vertellen. En wat was er veel van haar te leren. Soms denk ik dat één van de redenen dat ze zo oud geworden is, hierin ligt dat ze veel bezoek kreeg - familieleden en vrienden die naar haar wilden luisteren, die bij haar wilden zijn.
En kijkend naar die flats, weet ik dat daar vooral ook veel mensen wonen die eenzaam zijn. Hun levensboek staat vol verhalen - spannende, verdrietige, grappige, mooie, ontroerende, leerzame verhalen. Maar wíe wil een oor zijn, dat er naar luistert. Wie wil deze prachtige boeken lézen? Opvallend is dat oude mensen in de gemeente soms vooral ervaren worden als `een taak' en `een last' - ook ikzelf deed en doe soms met die klaagzang mee. Maar nu, in de adventstijd, valt het mij op dat het in het begin van het Lucas-evangelie vooral de óude mensen zijn, waarin de Geest van God een níeuw begin maakt: Zacharias, Elisabeth, Simeon, Anna...
Dit bedenkend kon ik woensdagmorgen geweldig genieten van onze Bijbelmorgen. Die heeft als ondewerp `de Heilige Geest'. En deze keer was aan de orde: de Heilige Geest aan het begin van het Lukas-evangelie. Als het om de Geest gaat, moeten we niet - zoals in onze cultuur - denken aan de geestkracht van jonge mensen, maar mogen we erbij stilstaan hoe de Heilige Geest werkzaam is en te vinden is, waar je het misschien niet verwacht zou hebben.
Er wordt dezer dagen veel gesproken over missionair werk. Zou `luisteren naar oude mensen' daar ook onder vallen? Misschien niet volgens de hedendaagse opvatting; maar wél dus in de Bijbelse opvatting; had Joël immers niet al voorzegd dat `oude mensen dromen zullen dromen'?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten