Manifest

Dit is míjn reactie op het Manifest dominee 2.0.

(http://dominee2punt0.wordpress.com/2012/07/09/het-manifest/)

Toen ik twaalf jaar geleden begon als predikant, waren mijn vrouw en ik de jongste gemeenteleden, ons kind was het enige kind. Wij draaien nu een vólle oppas, twee groepen nevendienst, tienerdienst en er zijn veel jonge mensen. Dit schrijf ik niet als opschepperij, maar omdat bij God álle dingen mogelijk zijn. Tijdens mijn studie in Utrecht was ik ouderling in de Nieuwe Kerk; en zag bij wijlen ds. Wim Bouw dat hij geloof had. Niet een groot geloof in God, maar een geloof in een grote God; en in Zijn Zoon, de opgestane Heer. Een genádige Heer, die ons ondanks falen en fouten niet afwijst, maar met ons verder wil en gaat, die ons liefheeft als Zijn eigen lichaam en die popelt meer van Zijn Geest aan ons kwijt te kunnen. De verhalen uit de Bijbel zijn niet slechts `mooie verhalen’, niet slechts `teksten’, ze zijn het Woord van God; en openbaren ons wie God nú is. Op Hem kunnen we rekenen. Hij wíl dat we op Hem rekenen. Hij wordt erin geëerd, als wij in een kerkelijk móeilijke tijd veel van Hem verwachten. Als wij als predikanten de Bijbelse prioriteiten gaan stellen: wij zullen ons houden aan het gebed en de bediening van het Woord; ons niet in dienst van mensen en hún verwachtingen stellen, maar verlangen Hem gehoorzaam te zijn, tégendraads te durven zijn, móed tonen en ook vándaag reformator willen zijn, dan mogen we groei verwachten. Niet omdat wij van die geweldige mensen zijn, maar omdat Hij een grote God is. Vergeet niet dat de kerk íedere keer in crisis zat; de situatie is érnstig, maar níet hopeloos! Ik ben ervan overtuigd dat God die groei ook vandaag wil geven. Niet allereerst in gróte aantallen – dat zou ws. helemaal niet goed zijn, maar geleidelijk, inhoudelijk, groei als ontwikkeling, als hervorming, als groeien in Bijbels gemeente-zijn – en dat vormt dan ook de basis voor verdere kwantitatieve groei. Trouwens, wáárom zou een kerk die géén full-time predikant kan betalen er ongezond voor staan? In de wereld kerk is misschien 0,5% van de gemeentes in staat een voorganger van onze PKN-prijs te betalen – maar al die gemeentes die dat niet kunnen betalen zijn toch niet daarom ongezond!? Zolang je tenminste maar geen `dominees-kerk’ bent, waar alles rond de dominee cirkelt… Júist daarom is het ook belangrijk te groeien in kennis van leiderschap. Waarin de gemeente tóegerust is en de dominee `overbodig’ is in de goede zin van het woord (Heitink). Helaas wordt het woord `leiderschap’ vaak verfoeid en verafschuwd in domineesland… Helaas… Het is bizar dat dominees wel een enorme breedte aan literatuur krijgen voorgeschoteld (prima), maar niet bv. ook een boek als dat van Stephen R. Covey – dat is dan ineens bijna vloeken. Leiderschap heeft júist te maken met níet kiezen voor populariteit, dingen te durven zeggen die níemand durft te zeggen, keuzes te maken díe níet de gemakkelijke weg gaan – en juist op dat vlak leert de Bijbel ons ook veel. Kortom: ik ben blij met het manifest, wens jullie Gods zegen en zet mijn naam er maar onder – hopelijk volgen er nog velen.

Jos Slager

Testament

Op 5 juli overleed Gerrit Komrij. Schrijver en dichter met een scherpe en kritische pen - ook als het om christelijk geloof ging. Ik las een stukje van hem met de titel `het testament'. Iemand is overleden en het testament wordt geopend. De notaris leest het testament voor. De één erft de banktegoeden, de ander de antieke inboedel en weer iemand het landgoed. Maar de weduwe erft de drie wachtwoorden. En dolgelukkig gaat de weduwe met de enveloppe met wachtwoorden weg. Zij heeft de digitale erfenis. Tóegang, niet bezit - daar zal het volgens Komrij in de toekomst allemaal om draaien. Toegang tot `de cloud',  `het magazijn' zoals Comrij dat noemt. Daar staan straks onze foto's, onze vrienden, onze geschiedenis en al wat ons dierbaar is opgeslagen. De wachtwoorden kwijt zijn, dat is straks de grootste ramp, het wachtwoord erven de beste erfenis. Volgens mij had Komrij dat scherp gezien. Hopelijk zien wij nóg scherper. Dat uiteindelijk álles draait om de tóegang, tot dat Koninkrijk waarover Jezus sprak. Dat missen is uiteindelijk álles missen, daar binnen gaan, is álles winnen. Het wachtwoord? Probeert u deze eens: Joh.3:16!

Maasstad Ziekenhuis

Al enige tijd zijn we in IJsselmonde een prachtig nieuw ziekenhuis rijker, het Maasstadziekenhuis. Wie er al eens is geweest, weet dat het een indrukwekkend gebouw is, met de modernste voorzieningen en met een groot leger aan personeel dat heel hard werkt om mensen een goede verzorging te bieden. Helaas heeft de naam van het Maasstadziekenhuis al gelijk sinds de opening heel veel negatieve publiciteit gekregen. Als je elders in Nederland vraagt of iemand wel eens gehoord heeft van het Maasstadziekenhuis, dan is de eerste reactie: daar was toch iets mee?

Hetzelfde geldt in zekere zin voor de kerk. De verschrikkelijke misbruikschandalen hebben de naam van de kerk in het algemeen zéker geen goed gedaan. Al heb je zelf het gevoel dat jij daar niets mee te maken hebt, toch leeft dit negatieve imago bij velen.

Wat staat die vele werkers in het Maasstadziekenhuis te doen? Dapper verder gaan! Gewoon trots zijn op je ziekenhuis en jouw steentje daaraan bijdragen. Dat mag en moet ook onze houding zijn ten aanzien van de kerk. Zoals Petrus schrijft: `dan zullen de mensen die zich honend over uw goede, christelijke levenswandel uitlaten, zich schamen over hun laster. (I Petr. 3:16). En zo is het maar net!

Weg van Boeddha

Het kan niemand ontgaan. Het boeddhabeeld rukt op. Bij het Chinees restaurant en bij het tuincentrum hadden we het inmiddels al vaak gezien. Maar inmiddels voegen steeds meer winkels deze beeldjes en beelden toe aan hun assortiment. En in steeds meer huizen zie je ze staan. Af en toe stel ik er een vraag over. Bijv. bij de ingang van de Meerweide: `ik dacht dat jullie een levensbeschouwelijk neutraal huis waren'? Of in het nieuwe deelgemeente-kantoor - een foto van mediterende boeddhistische monniken: `ik dacht dat de overheid neutraal was'? Christenen vragen mij soms of het dan kwaad kan. Het is toch meer een soort levensfilosofie dan een godsdienst? Er zit toch ook veel goeds in? Het geeft toch rust? Misschien kreeg je zo'n beeldje en dan geef je het een plaats. Toch zijn er goede argumenten om te bedanken voor het gebaar, maar het toch niet te aanvaarden. Of als je het in huis hebt, om het weg te doen. Ik schrijf dit om als herder van de gemeente richting te geven bij iets waar heel wat van onze gemeenteleden mee te maken hebben of krijgen.

De eerste reden die ik wil noemen is dat de Bijbel ons verbiedt `gesneden beelden' te maken. Daar kun je lacherig over doen. Maar de reden dat de Bijbel ons dit verbiedt, is dat een dergelijk beeld verbonden is met geestelijke machten in de lucht - God wil níet dat wij ons van onze vrijheid in Christus laten beroven. Als je de Heere Jezus kent en weet van de rúst die Hij geeft, dan moet je geen boeddhabeeld in je huis toelaten.

De tweede reden is dat je - misschien zonder het te beseffen - meewerkt aan het propageren van het boeddhisme. Zélf zoek je er niets achter, voor jezelf is het gewoon een leuk beeldje van de Xenos, maar voor het boeddhisme als levensfilosofie is het móóie winst als steeds meer mensen zo blijk geven van een stukje sympathie en openheid. Vergelijk het ermee als een Feyenoordfan van zijn vriend uit Amsterdam een koffiemok krijgt met het logo van de club van 020... Daar kan hij waarschijnlijk weinig mee... Er lijkt een soort boeddha-isering van ons land plaats te vinden. Daar moeten we als christenen toch niet aan meewerken? Dan térgen we daarmee de Heere Jezus, dat willen we toch niet?

Tenslotte: is het boeddhisme dan niet een prachtige levensbeschouwing waarin veel raakvlakken zijn met het christelijk geloof? Als je dat werkelijk denkt of vindt, wil ik je aanraden om eens een boek te lezen van mensen die daar heel diep in gedoken zijn. Mensen die jaren en jarenlang boeddhist zijn geweest, met de Dalai Lama gesproken hebben, álles gedaan hebben om er zo ver mogelijk in te gaan. Toen ze Jezus ontdekten, hebben ze hun boeddha-beelden opgeruimd, of om met Paulus te spreken: ze als afval weggegooid (Filippenzen 3:8).

Leestips:

• Mijn weg van Boeddha naar Christus - een persoonlijk verhaal, Esther Baker
• Weg van Boeddha - het einde van een pelgrimsreis, Martin Kamphuis
• De lotus en het kruis - Jezus in gesprek met Boeddha, Ravi Zacharias