Israëlzondag

Ik las een interessante en relevante blog van Jan van Barneveld met het oog op Israëlzondag:
Blog Jan van Barneveld

WK

De WK finale is in aantocht. Je kunt er niet omheen. Of wel?

Lees het volgende stuk - en reageer als je wilt!

Christen moet nee zeggen tegen WK

Gods wil doen

Veel christenen hebben het gevoel, dat als God hen een briefje uit de hemel zou geven waarop stond wát ze moesten doen, ze dán onmiddelijk dat zouden doen. Maar helaas komen er weinig van zulke briefjes. Je kunt soms intens zoeken naar Gods stem, leiding en wil. Tegelijk geloof ik van harte dat je hierbij ook moet kijken naar wat hierover geopenbaard is in de Bijbel. Ik hoorde ooit Anne van der Bijl zeggen: áls ik gewacht had op een soort teken, een briefje uit de hemel, vóór ik de zending was in gegaan, dan was ik er nóóit op uitgetrokken, dan had ik nooit Bijbels achter het ijzeren gordijn gebracht of Open Doors opgericht.

Zulke woorden, van een ervaren christenbroer, daar leer ik van. Je mag zélf een droom of verlangen krijgen, wát je voor de Heer wilt doen, en door Zijn kracht en Geest wilt doen. Natuurlijk mag je vragen om bevestiging. Maar je mag ook stáppen gaan zetten op die weg, de droom in praktijk gaan brengen, zonder steeds maar weer af te wachten, te aarzelen, te twijfelen. Als ik goed naar het boek Handelingen luister, dan valt mij op dat Paulus vaak ook zélf keuzes maakt: nú gaan we hierheen, nú daarheen. Natuurlijk doet hij dat biddend, maar níet voortdurend zo dat hij `briefjes uit de hemel krijgt'. En als de Heer hem wil bijsturen, dan doet de Heer dat wel!

Meer hierover kun je lezen in het boek `Doe iets!' van Kevin Young, een boeiend leesfragment is te vinden op de site van de Vuurbaak:   Doe Iets! - leesfragment

Mission Shaped Church

Vorig jaar hoorde ik op de zomerconferentie het fantastische verhaal over hoe een kerk in Engeland veranderde naar `mission shaped church'. Niet langer de vraag centraal: hóe krijgen we mensen binnen? Maar: hoe kunnen we met middelgrote groepen erop uit, om iets voor mensen te betekenen? Het gebouw van St. Andrews in Chorleywood moest worden gerestaureerd. In groepen van ca. 50 werd de kerk opgesplitst, om voortaan te kerken in een café, een bejaardenhuis, een scountingcentrum, een aula van een school etc.. Iedere groep ging zich afvragen: wíe zijn de mensen rond deze plek, hoe kunnen we hen bereiken en hoe kunnen we groeien. Toen de restauratie klaar was, was de kerk enorm gegroeid, én veranderd: ze wilden niet meer terug naar de oude situatie. Natuurlijk zijn er nog fijne, grootschalige samenkomsten in het kerkgebouw. Maar kerk-zijn in Chorleywood is niet langer een prettige, verzorgde vaart op een cruiseschip, maar het is met een kleine reddingsboot erop uit trekken, je bent met elkaar bondgenoten, `vissers van mensen' - niet om iemand een gemene haak in de mond te laten krijgen, maar om mensen die verzuipen grond onder de voeten te laten voelen. Lees het inspirerende verhaal!

Artikel `Christianity Today'

Boek `Breakout' van Mark Stibbe
Boek `Clusters'; Creative Mid-Sized Missional Communities van Bob Hopkins

De pleisters eraf

Ik vind de kerk een fantastische plaats. En dan bedoel ik met kerk niet allereerst het gebouw, maar waar mensen samen komen in de naam van Jezus. In het leven begaan we misstappen. We raken door dingen verwond. Verdriet, teleurstelling, eenzaamheid, boosheid, angst - je maakt van alles mee. En je moet iets om weer verder te kunnen. Zo goed en zo kwaad als het gaat plakken we pleisters over de zonden en wonden van ons leven. Maar onder het masker van `hoe gaat het met jou, met mij gaat het goed - smile', ligt soms zo veel...

De kerk als een plaats waar de pleisters eraf mogen. Je hoeft jezelf niet mooier, beter, sterker, vrolijker of geloviger voor te doen dan je bent. Samen mogen we in de aanwezigheid van de heilige Geest komen. Naar elkaar luisteren. Voor elkaar bidden. Het woord van God beluisteren. God werkt vandaag! Helend, vergevend, vernieuwend. Dat is voor mij allereerst wat kérk is. Wie dát ervaren heeft, krijgt minder moeite met het beladen woord `evangelisatie'. Als je zulke plekken kent, op je groeigroep, in de kerkdienst, in de lofprijzingsbijeenkomst dan neem je graag anderen mee. Het heeft jóu goed gedaan om daar te zijn - dan zal het die ander waarschijnlijk ook goed doen!

Pemberton

Ik had het voorrecht één dag op de New Wine conferentie te zijn. In de krant las ik een verslag van het verhaal dat Chris Pemberton voor de conferentie-gangers hield - door Wilfred van de Pol. Ik heb het verslag al wel tien keer gelezen - er staat veel in dat mij raakt. Zomaar een paar zinnen eruit:

`Ons doel is de groei van Gods koninkrijk. Door middel van gezonde kerken. Een gezonde kerk is een plek waar mensen leren discipelen te zijn van Jezus Christus. Er is transformatie, in plaats van alleen informatie. Vanuit de kracht van de Geest is er een oprechte verandering in het leven van de kerkleden. (...) Kerken kunnen heel egoïstisch zijn. Dan gaat het alleen om mij en mijn kleine, veilige plekje waar ik zondags mijn vrienden ontmoet. Maar de kerk is tot veel meer geroepen dan dat. (...) Veel kerken denken enkel aan zichzelf. Maar de missie van God is om de wereld te herstellen. Daar wil Hij de kerk voor gebruiken. De missie van de kerk is niet de kerk. Het gaat God niet om de kerk, maar om een gebroken wereld. Daar gaat zijn hart naar uit. (...) We zijn geroepen om God te aanbidden en de wereld lief te hebben. Door de uitdaging aan te gaan te groeien in onze relatie met God, met elkaar, met onze wereld, onze cultuur- en met onszelf. Er is moed voor nodig je eigen gebrokenheid, angst, schaamte en verslavingen onder ogen te zien. Niet weg te rennen, maar er mee te leren omgaan. Daartoe heb je een beschermde ruimte nodig, waar je God kunt ontmoeten, dat is waar. Maar het gaat erom dat de liefde groeit, en overvloeit naarr de wereld buiten de kerk. [De eerste zin van het artikel:] Als de ontmoeting met God centraal staat, wordt de kerk een gevaarlijke plek om te zijn. En dat zal de wereld merken!'

Ontvangen

Ik heb ontdekt, dat ontvangen heel moeilijk kan zijn. Je zou zeggen: ontvangen is toch leuk? En dat is soms ook wel zo. Maar vaak ook is ontvangen moeilijk. Hoe gemakkelijk ontvangen wij een compliment, een stuk hulp, opbouwende kritiek...? Het zit diep in ons, om ons af te sluiten voor wat we zouden kunnen ontvangen.

In de Bijbel ontmoeten we God als een gevende en ontvangende God.

Een ontvangende God: Terwijl Hij de grootste is en van ons niets nodig heeft, staat God toch ervoor open om van ons te ontvangen: onze lofprijzing, maar ook wat we voor Hem en door Hem hebben gedaan.

Een gevende God: Hij geeft niet zomaar íets, iets wat je niet mist, wat je niets kost; Hij geeft zichzelf zo aan ons, dat het Hem alles kost. Zijn Zoon. Zijn Geest.

Staan we ervoor open om te ontvangen wat God ons geeft? Het werk van Zijn Zoon, tot onze redding en behoud? En de hulp van Gods Geest in het heden?

Geloven begint met verwonderd je hand te openen. Met: dank U wel te zeggen. Te ontvangen wat Hij aan je geven wil. En dat zou wel eens veel meer kunnen zijn dan je jezelf vantevoren ooit had kunnen indenken.