vrijdag 16 april 2010

Gods wil doen

Veel christenen hebben het gevoel, dat als God hen een briefje uit de hemel zou geven waarop stond wát ze moesten doen, ze dán onmiddelijk dat zouden doen. Maar helaas komen er weinig van zulke briefjes. Je kunt soms intens zoeken naar Gods stem, leiding en wil. Tegelijk geloof ik van harte dat je hierbij ook moet kijken naar wat hierover geopenbaard is in de Bijbel. Ik hoorde ooit Anne van der Bijl zeggen: áls ik gewacht had op een soort teken, een briefje uit de hemel, vóór ik de zending was in gegaan, dan was ik er nóóit op uitgetrokken, dan had ik nooit Bijbels achter het ijzeren gordijn gebracht of Open Doors opgericht.

Zulke woorden, van een ervaren christenbroer, daar leer ik van. Je mag zélf een droom of verlangen krijgen, wát je voor de Heer wilt doen, en door Zijn kracht en Geest wilt doen. Natuurlijk mag je vragen om bevestiging. Maar je mag ook stáppen gaan zetten op die weg, de droom in praktijk gaan brengen, zonder steeds maar weer af te wachten, te aarzelen, te twijfelen. Als ik goed naar het boek Handelingen luister, dan valt mij op dat Paulus vaak ook zélf keuzes maakt: nú gaan we hierheen, nú daarheen. Natuurlijk doet hij dat biddend, maar níet voortdurend zo dat hij `briefjes uit de hemel krijgt'. En als de Heer hem wil bijsturen, dan doet de Heer dat wel!

Meer hierover kun je lezen in het boek `Doe iets!' van Kevin Young, een boeiend leesfragment is te vinden op de site van de Vuurbaak:   Doe Iets! - leesfragment

Mission Shaped Church

Vorig jaar hoorde ik op de zomerconferentie het fantastische verhaal over hoe een kerk in Engeland veranderde naar `mission shaped church'. Niet langer de vraag centraal: hóe krijgen we mensen binnen? Maar: hoe kunnen we met middelgrote groepen erop uit, om iets voor mensen te betekenen? Het gebouw van St. Andrews in Chorleywood moest worden gerestaureerd. In groepen van ca. 50 werd de kerk opgesplitst, om voortaan te kerken in een café, een bejaardenhuis, een scountingcentrum, een aula van een school etc.. Iedere groep ging zich afvragen: wíe zijn de mensen rond deze plek, hoe kunnen we hen bereiken en hoe kunnen we groeien. Toen de restauratie klaar was, was de kerk enorm gegroeid, én veranderd: ze wilden niet meer terug naar de oude situatie. Natuurlijk zijn er nog fijne, grootschalige samenkomsten in het kerkgebouw. Maar kerk-zijn in Chorleywood is niet langer een prettige, verzorgde vaart op een cruiseschip, maar het is met een kleine reddingsboot erop uit trekken, je bent met elkaar bondgenoten, `vissers van mensen' - niet om iemand een gemene haak in de mond te laten krijgen, maar om mensen die verzuipen grond onder de voeten te laten voelen. Lees het inspirerende verhaal!

Artikel `Christianity Today'

Boek `Breakout' van Mark Stibbe
Boek `Clusters'; Creative Mid-Sized Missional Communities van Bob Hopkins