In zijn fascinerende boek `De grote doorbraak' schrijft Derek Morphew het volgende: (p. 142)
`De levenskracht van Gods koninkrijk brengt de kerk tot leven. Het netwerk van menselijke relaties dat daaruit ontstaat, moet ernaar streven de aanwezigheid van het koninkrijk vast te houden, er uitdrukking aan te geven en over te brengen op anderen. De bestaande structuur vormt soms echter een belemmering voor de macht van het koninkrijk en biedt soms zelfs tegenstand.
Het koninkrijk kan verduidelijkt worden naar analogie van de slak en zijn huisje. Van het slijm dat de slak afscheidt, wordt het huisje gemaakt waarin de slak woont. Overal kun je lege huisjes vinden, zonder enig leven erin. In de loop van de kerkgeschiedenis heeft God opeenvolgende interventies van zijn koninkrijk aan ons getoond. Iedere keer is er een huisje gemaakt dat paste bij het leven van de kerk. Maar het pad van de kerkgeschiedenis ligt wel bezaaid met lege huisjes, waarin de structuur wel is blijven bestaan maar het leven is verdwenen. Het perspectief van het koninkrijk zou ons moeten genezen van een al te veel bezig zijn met de huisjes. (...) Ons oog moet gericht blijven op de doorbraak van het koninkrijk. Waar komt Gods interventie tot uiting? Waar worden zijn machtige daden verricht? Waar wordt de kracht van de toekomende eeuw zichtbaar? Het belang dat we in de huisjes stellen, zou alleen maar functioneel moeten zijn. Het huisje is heilig zolang de slak er woont. Als de slak eenmaal vertrokken is, is de vorm van het huisje niet meer heilig en het huisje zelf ook niet.'
Een zeer mooie vergelijking van het huis van de slak met het huis van de christengemeente, de kerk. Heel herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenIk moest gelijk denken aan de profeet Haggai, die de waarschuwing van God doorgaf aan het volk Israel dat men moest stoppen om alleen maar bezig te zijn met hun eigen huizen vol te maken, slechts bezig te zijn met het veilig stellen van wereldse zekerheden (een goed gevulde koelkast, mooie auto voor de deur en een glansrijke carriere, vrij naar deze tijd vertaald). Nee ze moesten weer aanvangen met het bouwen van de tempel, Gods huis. Zich daarvoor ijveren. Er moest weer vrees komen voor de Heilige God. Dan zal er weer zegen komen en kan de Geest zijn werk doen.
Ik vraag me wel eens af, hoe het zover heeft kunnen komen dat kerken inderdaad tot lege huisjes verworden, dat kerken sluiten zonder dat men zich in alle eerlijkheid afvraagt wat daar de werkelijke oorzaak van is. En het niet gemakkelijk afdoen met demografische verklaringen, zoals een hoog gemiddeld leeftijdsgehalte en het wegtrekken van gezinnen naar randgemeentes, noem het maar op.
Huisjes zonder leven, kerken zonder Geest. Waar kerken meer en meer vertrouwen op menselijke inspanningen, op goed bedachte en doortimmerde structuren, daar is voor de Geest steeds minder plaats. Kerken verworden tot organisaties ipv organismen.
Louter een constatering dat bestaande structuren de macht van het koninkrijk kunnen weerhouden is niet afdoende. Wel roepen, maar niet handelen. Is het onzekerheid? Is het angst? Wat als werkelijk bestaande structuren worden afgebroken, wat blijft er dan over? En wat als mensen die zich verenigd hebben met die structuren in opstand komen en zich niet meer welkom voelen? Ja, genoeg bezwaren te bedenken om het inderdaad slechts bij waarschuwingen te houden, om niet de daad naar het woord te voegen. Om niet te zeggen, stop we gaan niet verder op de ingeslagen wegen, maar we breken onze eigen inzettingen af en bouwen de kerk weer tot Gods huis, waar Hij regeert.
Ik hoor men al zeggen, de kerk is toch Gods huis? De geest is toch daar waar 2 of 3 in zijn naam bijeenkomen? Zolang we daar maar automatisch van uitgaan, als een gegeven, zal de kerk keer op keer tot lege Godshuizen verworden. Het is wachten op hedendaagse profeten...